Taken with permission from http://pradeepblog.miriyala.in/2007/08/blog-post.html
This is not my experience but Pradeep’s .
నా ఫోన్ మోగుతోంది నా నిద్రను భగ్నం చేస్తూ, సమయం చూస్తే ఉదయం పది గంటలు ఆదివారం
నిన్న రాత్రి నగరంలో ఉగ్రవాదులు సృష్టించిన విఘాతం ఇంకా ఎవ్వరూ మర్చిపోలేదు
దొరికిందే అవకాశం అంటూ నిట్టూర్పు వార్తలు,
ఎవరి అంచనాలలో వారు,
నిఘా విభాగం అసమర్దత అంటూ ఒక చానల్ వారు అంటే,
మరొక చానల్ వారు ఇదే అదను అంటూ కేవలం మా చానల్ ఆధ్వర్యం లోనే చనిపోయిన వారి ఆత్మ శాంతి అంటూ ప్రచారం,
అద్రుష్టం కొద్దీ తరవాత ఏ వర్గమూ కొట్లాటలకు దిగలేదు
ఇలా ఒక రకంగా కొంచెం హ్రుద్యమైన వార్తలు విని నిద్ర పొయానేమో, నా శాంతిని ఎవర్రా పాడు చేస్తున్నది అనుకుంటూ ఫోన్ ఎత్తా
ఫోన్ చేసింది నా చిన్ననాటి స్నేహితుడు (విశాఖపట్టణంలో ఉన్నాడు)
చాలా కంగారుగా “అత్యవసరంగా రక్తం కావాలి” అన్నాడు,
మత్తు వదిలిపోయింది, ఎవరికి ఏమయ్యిందో అని “ఏ గ్రూప్ అన్నా”
“ఏ గ్రూప్ అయినా పర్వాలేదు, వెంటనే ఉస్మానియా ఆసుపత్రికి వెళ్ళు”
అప్పుడు అర్ధం అయ్యింది వాడి ఆత్రుత, ఇక్కడ నేను శుభ్రంగా వార్తలు చూస్తూ భాద పడితే ఏమయినా ఉపయోగం ఉందా?
“నేను రెండు నెలల క్రితమే రక్తదానం చేసాను” అన్నా అమాయకంగా!!!
“నువ్వు కాకపోతే, ఎవరిని అయినా మోటివేట్ చెయ్యి” అన్నాడు
అవును నిజమే కదా!!, మనం ప్రతీ సారీ మంచి పని చెయ్యలేకపోవచ్చు, కానీ పది మంది చేసేలా చెయ్యగలిగితే?
భాదితులకు సానుభూతి వెలిబుచ్చితే సరిపోదు, వీలైనంత సాయం చెయ్యగలిగితేనే ఉపయోగం
ఏమంటారు?
(నేను ఇక్కడ చెప్పిన స్నేహితుడు భాషా పదవ తరగతితో చదువు ఆపేసాడు, వాడి ఫోన్ కాల్ తర్వాత ఒక నిమిషం ఈర్ష్య (వాడి అంత మంచిగా నేను లేనందుకు) ఒక నిమిషం గర్వం కలిగాయి (వాడు నా స్నేహితుడు అయినందుకు))
శ్రీదీపిక 
శెబాష్! మనమందరం పదే పదే స్మరించుకోవలసిన మాటలు చెప్పారు. పంచుకున్నందుకు ధన్యవాదాలు
చాలా బాగా చెప్పారు. భేష్ ………………
నేను మీలా ఆలోచించలేకపోయినందుకు సిగ్గుపడుతున్నా.
నాకుతోచిన సహాయం చేసేందుకు ముందుకెల్తున్నా.
నిజంగా చాలా మంచి మాట చెప్పారు.
మన అందరి కర్తవ్యం గుర్తు చేస్తూ ఈ మాటలను పంచుకున్నందుకు ధన్యవాదములు!!